Po opublikowaniu przygotowanego przez Marię Buczyło materiału dotarły do redakcji „Karty” głosy protestu. Zarzucano redakcji, jak już bywało, reprezentowanie ukraińskiej racji stanu. Dowodem miało być
11 lipca 2003 prezydenci Polski i Ukrainy odsłonili w Porycku pomnik w 60. rocznicę mordu ukraińskiego na Polakach. Kuczma i Kwaśniewski dokonali rytualnego gestu pojednania.
Po zorganizowanym przez KARTĘ i ŚZŻAK VI seminarium polsko-ukraińskim, trwały rozmowy, jak spektakularnie zakończyć cały cykl (planowany na dziesięć spotkań). Wtedy właśnie pojawił się w
Podczas IV seminarium „Polska–Ukraina: trudne pytania” został zaakceptowany plan projektu dokumentacji wzajemnych zbrodni z lat 40., powołano jego polsko-ukraińską radę naukową. Ten pomysł wyrósł z
Wspólnie z Forum Europy Środkowo-Wschodniej przy Fundacji Batorego oraz „Kołem Podkowy” KARTA zorganizowała w Podkowie Leśnej spotkanie „Czas dysydentów” przy udziale uczestników i badaczy ruchu
Andrzej Żupański, Władysław Filar i Edmund Bakuniak przekonali swoje środowisko o konieczności wznowienia dialogu, a następnie uzyskali zgodę Związku Ukraińców w Polsce na wspólne zorganizowanie
Wiosną 1995 roku nastąpiło chwilowe wstrzymanie współpracy nad badaniem historii z przyjaciółmi z moskiewskiego Memoriału, którzy to zaangażowali się w obronę praw człowieka w najeżdżanej
W październiku 1994 przy współpracy z Forum Europy Środkowo-Wschodniej przy Fundacji Batorego oraz NIPC „Memoriał” w „Kole Podkowy” zorganizowano spotkanie memoriałówców z Moskwy, Riazania, Syktywkaru,
Już od wydania pierwszych numerów legalnej „Karty” zaczęła napływać korespodencja od rodzin ofiar z Wołynia z apelem o podjęcie się tematyki tamtejszych rzezi z lat
